Rok życia z diagnozą

Nawet nie wiem kiedy, a minął prawie kolejny rok. Tylko ten rok był w pewien sposób inny, wyjątkowy. W grudniu 2012 roku otrzymaliśmy diagnozę. Dla jednych jest to wielka rozpacz, załamanie, dla innych ulga, że w końcu wiadomo co dolega naszemu dziecku. Wcześniej było obwinianie „jestem złą matką, pewnie za mało poświęcam mu czasu, gdyż rozwija się inaczej niż rówieśnicy”.

Czym była dla mnie diagnoza? Z jednej strony poczułam żal, smutek, dlaczego ja, dlaczego moje dziecko, czy to jakaś kara ? Z drugiej strony odczułam pewną ulgę, odetchnienie, że nareszcie ktoś potwierdził moje przypuszczenia, że to ten „pieprzony autyzm”. Moje życie odwróciło się do góry nogami. Musiałam rzucić studia, by móc w pełni poświęcić się Antosiowi, ciągłe telefony czy znalazło się dla nas miejsce na terapię… wertowanie Internetu w poszukiwaniu metod postępowania, w tym nieprzespane noce. Na początku wycie, płacz, aż nadszedł moment opamiętania się. Zrozumiałam, że moje rozbicie nie pomoże w niczym mojemu dziecku i muszę się pozbierać. Pozbierałam się do kupy… przestałam płakać i zaczęła się prawdziwa walka. Walka o samodzielność mojego dziecka. Czy kiedyś ona nastąpi? Nie wiem, ale wiem jedno, że na pewno muszę zrobić wszystko, aby nie mieć sobie w przyszłości nic do zarzucenia, że czegoś nie spróbowałam, nie zrobiłam, a to mógł przecież być klucz.

Przełom chyba nastąpił w kwietniu. Pod koniec marca Antoś trafił pod cudowne skrzydła, dzięki mojej determinacji w związku z rezygnacją z poprzedniej placówki. Antoś dostał się do przedszkola w Fundacji JiM, gdzie otrzymał również odpowiednią terapię. Nie było lekko, przez pierwszy tydzień chciałam to rzucić w cholerę, gdyż moje dziecko przeraźliwie płakało, kiedy zostawiałam je w sali. Moje serce chciało pęknąć na pół i w drodze powrotnej wyłam i miałam ochotę wrócić po niego i zabrać go stamtąd. Na szczęście Antoś po tygodniu zaklimatyzował się, więc mogłam odetchnąć. Poczułam, że to jest dla niego najlepsze co mogę mu zaoferować. I ten komfort psychiczny, że mogę przez moment mieć chwilę dla siebie. Może nie do końca dla siebie, bo były jeszcze inne obowiązki, ale nie musiałam siedzieć z nim w domu i obwiniać się, że Antoś nie ma kontaktu z innymi dziećmi, nie otrzymuje wystarczającej pomocy. W między czasie przystąpiłam do Klubu Rodzica Autyzm Help. Tam poznałam dobre, wspaniałe dusze, które jak ja żyją tym samym i nie dziwi je, że moim tematem numer jeden jest wszystko co związane z moim dzieckiem i jego zaburzeniem. Chyba wtedy poczułam ,że nie jestem z tym sama, że w każdej chwili mogę tam przyjść i nawet nic nie mówić, ale chociaż posiedzieć, posłuchać, po prostu nie być sama. I zaczęło się, to było to czego od dawna nie miałam. Tego wsparcia, zrozumienia, a najważniejsze tej myśli, że nie tylko mnie to spotkało.

Cóż mogę więcej napisać, może to, że moje życie nie wygląda kolorowo, to mimo wszystko staram się być pogodna, uśmiechnięta, bo teraz wiem, że moje dziecko jest najważniejsze, nieważne czy jest zdrowe, chore, zaburzone… ważne, że jest moje!

Nie pozwolę Cię skrzywdzić  Syneczku, chociaż wiem, że nie zawsze uda mi się Ciebie uchronić przed światem, który postrzegasz zupełnie inaczej.